Kerstconcert 2022

Volkskerstzang in de Levensbron, vrijdag 16 december met als thema Zingen verbindt

Afgelopen augustus bestond ons koor twintig jaar.Waar blijft de tijd.???

Ons koor zingt Nederlandstalige liedjes. Wij oefenen iedere Dinsdagavond in de Loods in Ridderkerk van 20.00-22.00 uur.

Wij treden op in verzorgingshuizen, trachten ons repertoire aan te passen aan de bewoners die in het huis verblijven.

Hoe mooi is het als zij een voor hen bekend liedje horen en dat meezingen.

Daar doen wij het voor. Zomerconcert onder de luifel in hartje Ridderkerk is ook een hoogtepunt.

De corona heeft ook ons koor geraakt.Twee jaar geen oefenavonden etc., maar het bestuur heeft getracht met attenties het contact te behouden.Helaas zijn wij wel een kleiner koor geworden, maar wij staan er nog.

Dit jaar, na twee jaar weer een kerstconcert.Voorheen nodigden wij een gastkoor uit.Maar dit jaar U.!!! Samen zingen verbindt.

Wij wensen U een fijn kerstconcert toe eEn hopen dat U met een voldaan gevoel na afloop naar huis gaat.

Bestuur Koor de dukdalf.

Kerstverhaal

Hij zat op een bankje in de drukke winkelstraat. Nog steeds vond hij het heel beschamend om het te zeggen, maar het bankje was eigenlijk zijn thuis. Hij dacht bij zichzelf: Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen, en hoe kom ik ooit uit deze ellende? Kan ik het tij ooit nog keren?

Nog niet zo lang geleden was hij ook een van hun geweest…. de mensen die hij vanaf zijn bankje iedere dag vol in het leven zag staan. Op weg naar hun werk liepen ze voorbij, de een gehaast, de ander ontspannen. Hij zag ze plezier maken met hun kinderen, op weg naar school.

Hij had een eigen bedrijf gehad, een vrouw en een kind en het leven was goed. Maar het plotselinge overlijden van zijn kind door een noodlottig ongeval, en het immens grote verdriet wat daarbij kwam kijken, had er uiteindelijk toe geleidt dat hij zijn vrouw was kwijtgeraakt, en zijn bedrijf failliet was gegaan. Alles was zo ontzettend donker om hem heen geweest, de schulden groot en het verdriet niet te dragen, dat verkeerde keuzes er uiteindelijk toe hadden geleidt dat hij op straat belandt was. Zijn enige bezit waren de kleding en de schoenen die hij droeg, en een rugzak waarin hij een deken en een fotoalbum had gestopt van zijn overleden zoontje.

Nu leefde hij al een jaar op straat. Iedere dag zat hij vanaf het moment dat de zon op kwam op het bankje in de winkelstraat. Hij keek hoe de wereld langzaam ontwaakte, om zich vol leven te storten op een nieuwe dag. Inmiddels herkende hij vele gezichten van mensen die iedere dag op weg naar hun werk langs zijn bankje liepen. Niemand maakte ooit een praatje met hem. Hij nam het hun niet kwalijk, snapte ook wel dat hij er afstotelijk uitzag, maar het maakte wel dat hij zich heel eenzaam voelde.

Toch was er iedere dag 1 moment waarin hij wat licht en warmte voelde. Iedere dag, vroeg in de morgen stopte aan de overkant de stadsbus. En even voordat de stadsbus aan kwam rijden kwam ze aanlopen. Ze had helemaal niet in de gaten dat hij haar dan vanaf het bankje gadesloeg. Ze had voor hem een soort van aura van licht om zich heen hangen. Hij vond haar mooi, krachtig en ze straalde een levenslust uit die hij herkende van zichzelf van heel lang geleden, en iedere dag dat hij haar in de bus zag stappen voelde hij een warmte diep in zijn ziel. Dat hij dit nog kon voelen, gezien zijn leefomstandigheden, maakte dat hij iedere dag vanaf een afstand naar haar keek. Zo gingen de dagen over in weken en de weken over in maanden.

Op een dag kwam er een jongen naast hem zitten op het bankje. “Goedemorgen meneer”, zei de jongen. Hij was uit het veld geslagen, iemand die zomaar even een praatje met hem maakte, zonder te oordelen hoe hij eruit zag! De jongen kwam dagelijks terug en een enkele begroeting werd een praatje. De jongen toonde oprechte interesse in hem. Heel voorzichtig vertelde hij de jongen zijn verhaal, en hoe hij zover in deze situatie had kunnen komen. “Tel je zegeningen Jongen”, koester wat je hebt!!! Het gaat niet om bezit of om geld, maar om de liefde en warmte van mensen om je heen, je dierbaren en mensen die jou accepteren om wie je bent. Zorg dat je ze nooit uit het oog verliest, hoe moeilijk je het ook hebt. Sluit ze nooit buiten, zoals ik heb gedaan.

Op een dag trok de jongen de stoute schoenen aan en zei: Ik wil u graag uitnodigen om kerst bij mijn familie te vieren! Ik vind het heel bijzonder dat u mij genoeg vertrouwd om aan mij uw verhaal te vertellen, en ik hoop dat u mijn uitnodiging aan wilt nemen. Hij was te verbaasd om iets te zeggen. Meende de jongen dit nu serieus?? Om hem, de zwerver uit te nodigen voor een kerstdiner? Dit is mijn adres, en ik hoop echt dat u kerstavond komt, zei de jongen.

In de aanloop naar kerstmis had hij met zichzelf een strijd gevoerd. Aan de ene kant vond hij het erg fijn dat er nu eindelijk eens iemand verder keek dan zijn buitenkant, maar er waren aan de andere kant ook vele momenten van twijfel. Wat had hij bij te dragen met kerstmis bij een vreemde familie en zou het niet heel erg ongemakkelijk zijn?

Hij sprak erover met een maatschappelijk werker van het leger des heils. Ik denk dat je moet gaan! Je hebt mensen veel te bieden. Je kunt nette kleding van mij lenen, en ik zal je helpen om goed voor de dag te komen, zodat je niet onzeker hoeft te zijn en je kunt proberen om er een leuke avond van te maken. Geef het een kans!

En zo stond hij op kerstavond voor de deur van het adres van de jongen. Hij was ontzettend nerveus. Toch nam hij een diepe zucht en drukte op de bel. De deur ging open, en daar stond de jongen. “Welkom in mijn huis, wat fijn dat u er bent, en wat ziet u er mooi en feestelijk uit”! Kom Binnen!!

Hij voelde de warmte van een huis toen hij de deur achter zich dichtdeed. Hij zag in een hoek een prachtige kerstboom staan. Hij hoorde vrolijke stemmen en gelach, en er kwam een heerlijke geur tegemoet van gerechten die bij het kerstdiner geserveerd zouden worden.

Kom, zei de jongen, ik zal u voorstellen aan mijn familie. Dit is mijn moeder!

En geloof het of niet….. Maar voor hem stond de vrouw die hij iedere morgen vanaf zijn bankje gadesloeg als ze de bus instapte op weg naar haar werk. De vrouw die hem een warm gevoel in zijn hart gaf, als hij haar alleen al naar de bus zag lopen. En nu stond ze voor hem. Ze stak haar hand naar hem uit en zei : Welkom, wat fijn dat je er bent. Ik heb veel over je gehoord van mijn zoon, ik ben heel benieuwd naar je verhaal en ik hoop dat je het goed vindt dat ik straks met het diner naast je komt zitten. Zijn hart vulde zich met hoop en blijdschap. Hij zou van ieder moment van deze avond genieten en de herinneringen voor altijd met hem meedragen.